تجهیزات منسوخ‌شده پزشکی
تجهیزات منسوخ‌شده پزشکی
ویلیام کولف پزشکی بود که در طی جنگ جهانی اول در هلند طبابت می‌کرد. در سال ۱۹۴۳ وی با استفاده از چوب، ضایعات فلزی و روکش سوسیس اقدام به ساخت یک کلیه مصنوعی کرد. این دستگاه شبیه یک طبل دوار بود که با غلاف‌های سوسیس پوشانده شده بود. او با این وسیله به درمان بیماران با نارسایی کلیه می‌پرداخت. اما وی تنها ۱۶ مورد درمان موفق داشت.
اولین موفقیت وی در مورد یک زن ۶۷ ساله بود که به علت سپتی‌سمی دچار نارسایی حاد کلیه شده بود. بعد از ۱۱ ساعت درمان با این کلیه مصنوعی بیمار بهبود یافت.
در سال ۱۹۵۰ کولف به‌اتفاق خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرد. وی به یک چهره شاخص در رشته مهندسی پزشکی تبدیل شد. دستگاه کلیه مصنوعی او توسط بیمارستان بوستون موردقبول واقع شد و در طی دهه ۱۹۵۰ به‌ویژه در جنگ کره به‌کرات مورداستفاده قرار گرفت.
سرنگ شیشه‌ای
استفاده از سرنگ در طبابت از قرن اول میلادی رواج داشته است، اما سرنگ شیشه‌ای برای اولین بار در سال ۱۹۴۸ به تولید انبوه رسید. سرنگ‌های شیشه‌ای بارها شستشو و استریل می‌شدند و به‌مرور زمان کدر و مات می‌گشتند. در سال ۱۹۵۱ یک محقق استرالیایی برای اولین بار سرنگ پلاستیکی را اختراع کرد که طی سال‌های بعد به تولید انبوه رسید و جایگزین سرنگ شیشه‌ای شد.
ریه آهنی
ریه آهنی دستگاهی بود که با ایجاد فشار منفی خارجی به انجام عمل تنفس کمک می‌کرد و در دهه ۱۹۵۰ استفاده گسترده‌ای داشت.
دانشمندان از اوایل ۱۶۰۰ میلادی در پی ساخت دستگاهی بودند که با ایجاد فشار منفی بتواند به فرایند تنفس در بیماران نیازمند کمک کند، اما تنها در سال ۱۹۲۶ بود که اولین دستگاه از این نوع ساخته شد و به‌طور وسیع مورداستفاده قرار گرفت. فیلیپ درینکر و لوئیس آگاسیز که هر دو استاد دانشگاه هاروارد بودند اولین ریه مصنوعی را اختراع کردند. اولین ریه آهنین جاگیر و سنگین بود. این دستگاه با استفاده از موتورهای الکتریکی و پمپ‌های هوا کارکردی شبیه به جاروبرقی داشت. پمپ‌های خلأ در داخل قفسه دستگاه ایجاد خلأ می‌کردند که موجب می‌شد بیمار درون دستگاه بتواند تنفس کند. طی سال‌های بعد از ۱۹۳۰ گونه‌های مختلفی از این دستگاه با حجم و وزن کمتر تولید شد.
ریه آهنی در درجه اول به‌منظور مداوای بیماران که با گاز ذغال سنگ مسموم شده بودند، ساخته شد، اما بعدها در طی همه‌گیری‌های فلج اطفال برای این بیماران نیز به‌طور وسیع مورداستفاده قرار گرفت. در اوج همه‌گیری‌های فلج اطفال، بیمارستان‌ها پر از دستگاه‌های ریه آهنین می‌شد.
بکارگیری تهویه مثبت با استفاده از لوله‌گذاری و تراکستومی باعث شد که رفته‌رفته ریه آهنین در دهه ۱۹۸۰ متروک گردد. در این روش قدرت نظارت بر بیمار بیشتر از وقتی است که او را داخل یک قفس آهنین می‌گذاشتند.
Syrette
سیرت در جنگ جهانی دوم استفاده وسیعی داشت. این وسیله ظاهری شبیه به چسب مایع داشت که درواقع کار سرنگ یک‌بار مصرف را انجام می‌داد. پرستاران در میادین جنگ از این وسیله برای تزریق مورفین به مجروحان جنگی استفاده می‌کردند. بعدها با پیدایش سرنگ یک‌بار مصرف کم‌کم سیرت نیز به فراموشی سپرده شد.
Jet Injector
جت اینجکتور یک وسیله تزریق بدون سوزن بود که با فشار هوا ماده موردنظر (واکسن) را به داخل جلد تزریق می‌کرد. این وسیله در دهه ۱۹۶۰ اختراع شد و توسط دولت آمریکا به‌طور وسیع برای واکسیناسیون آبله در آسیا و آفریقا مورداستفاده واقع شد. تا سال ۱۹۹۷ این دستگاه توسط وزارت دفاع امریکا استفاده می‌شد و در آن سال به دلیل ایجاد برخی نگرانی‌ها در خصوص انتقال عفونت کنار گذاشته شد. ازآنجایی‌که واکسن یا دارو توسط این دستگاه با فشار هوا تزریق می‌شد و درنتیجه پارگی کوچکی در پوست ایجاد می‌گردید، لذا احتمال ورود عامل عفونی از این طریق وجود داشت و مواردی از انتقال هپاتیت ب از این طریق گزارش شده بود.
دماسنج جیوه‌ای
تا قبل از اختراع دماسنج جیوه‌ای، از آب و الکل در دماسنج استفاده می‌شد. در سال ۱۷۱۴ دانیل گابریل فارنهایت نخستین دماسنج جیوه‌ای را اختراع کرد. در قرن نوزدهم اندازه دماسنج جیوه‌ای به حدود یک فوت می‌رسید و برای اندازه‌گیری دمای بدن یک شخص ۲۰ دقیقه زمان لازم بود. در سال ۱۸۶۷، Thomas Clifford Allbutt دماسنجی طراحی کرد که طول آن فقط ۶ اینچ بود و برای سنجش دمای فرد فقط ۵ دقیقه زمان لازم داشت.
در دهه ۱۹۹۰ تولید دماسنج جیوه‌ای متوقف گردید. به علت سمیت شدید جیوه و خطر حمل‌ونقل آن استفاده از آن در مصارف پزشکی منسوخ گردیده است.