چه عاملی موجب حمله قلبی می‌شود؟

بیشتر حملات قلبی نتیجه بیماری عروق کرونر است که با عنوان آترواسکلروز یا «سخت شدن شریان‌ها» نیز شناخته می‌شود، وضعیتی که به مرور زمان شریان‌های کرونر با پلاک‌های چرب و کلسیفیه مسدود می‌شود. اغلب محرک معمول حمله قلبی، لخته خون است که جریان خون را از طریق شریان کرونر مسدود می‌کند.

در اوایل دهه ۱۹۸۰، محققان تایید کردند که محرک تقریبی تمام حملات قلبی، پلاک انسدادی نیست؛ بلکه تشکیل ناگهانی لخته خون مانند دلمه‌ای در بالای پلاک قرار می‌گیرد و جریان خون را در رگی که قبلاً باریک شده قطع می‌کند که به این حالت «پارگی پلاک» می‌گویند.

اکنون برخلاف تصور قبلی، پزشکان تشخیص می‌دهند که پلاک‌های ضعیف‌تر عامل بیشتر حملات قلبی هستند: انسدادهای خفیف‌تر هستند که پاره می‌شوند و سپس موجب تشکیل لخته‌خون می‌شوند.

حملات قلبی همچنین ممکن است به دلیل اسپاسم عروق کرونر ایجاد شود که در آن شریان قلب به طور موقت منقبض می‌شود. اگرچه این عامل نسبتاً نادر است.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که التهاب نیز در تکامل حملات قلبی نقش دارد. به نظر می‌رسد که دیواره‌های عروق کرونر به مرور زمان ملتهب می‌شوند و تجمع پلاک‌های چربی را بیشتر می‌کنند.

عوامل خطر

در حالی که طی یک فرآیند گام به گام، حمله قلبی ایجاد نمی‌شود؛ بلکه عامل خطر اصلی بیماری عروق کرونر شناخته می‌شود. می‌توانید برخی از آنها را کنترل کنید؛ از جمله فشارخون بالا، کلسترول بالا، چاقی، سیگار و سبک زندگی کم تحرک. همچنین گفته می‌شود که استرس این خطر را افزایش می‌دهد و تقلا و هیجان می‌تواند محرک حمله قلبی باشد.
یکی دیگر از عوامل مهم خطر، سابقه خانوادگی است. سابقه خانوادگی بیماری قلبی می‌تواند خطر ابتلا را در سنین پایین در مردان و زنان افزایش دهد.

مردان بالای۵۰ سال با سابقه خانوادگی بیماری قلبی مستعد حمله قلبی هستند. تصور می‌شود که میزان بالای استروژن به خوبی از زنان قبل از یائسگی محافظت می‌کند، اما خطر حمله قلبی پس از یائسگی به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد.
پزشکان در مورد عوامل خاص خطر در زنان، مانند پره‌اکلامپسی و دیابت بارداری، بیشتر می‌آموزند. بیماری‌های خودایمنی و بیماری‌های التهابی که در زنان شایع‌تر است نیز این خطر را افزایش می‌دهد.

تشخیص

پزشک متخصص قلب، برای تشخیص حمله قلبی از آزمایش‌های مختلفی استفاده می‌کند. این آزمایشات همچنین می‌توانند محل انسداد و همچنین آسیب به بافت‌ها را شناسایی کنند.

پزشک می‌تواند آسیب قلبی را به کمک آزمایش الکتروکاردیوگرام ارزیابی کند که همچنین قادر به نظارت بر فعالیت الکتریکی قلب است. فعالیت الکتریکی به شکل امواج بر روی یک نمودار ثبت می‌شود. الکتروکاردیوگرام استاندارد می‌تواند ضربان غیرطبیعی قلب را در طول آزمایش ضبط کند. به همراه  آزمایش خون، الکتروکاردیوگرام اطلاعاتی را برای ارزیابی اولیه بیماری می‌دهد. پزشک همچنین می‌تواند از نوار و تصاویر قلب و عروق کرونر که با آنژیوگرام و اسکن رادیوایزوتوپ انجام می‌شود، محل آسیب و انسدادهای خاص را تشخیص دهد.

با انجام آزمایش‌های اولتراسوند به نام اکوکاردیوگرام، پزشک می‌تواند عملکرد قلب را ارزیابی کند و تشخیص دهد آیا عضله قلب آسیب دیده است یا خیر و عملکرد دریچه قلب را نیز میلاحطه می‌کند. با وجود چنین اطلاعاتی، پزشک می‌تواند در مورد درمان مناسب تصمیم بگیرد و عوارض احتمالی را پیش‌بینی کند.